Każdy obiekt, (np. zwierzę, budynek) emituje promieniowanie elektromagnetyczne. Im dany obiekt jest bardziej gorący, tym emituje silniejsze promieniowanie. Na przykład Słońce ma bardzo wysoką temperaturę (5505° C na powierzchni), dzięki czemu jego światło jest dla nas widoczne jako białe. Podobnie jest z metalem w kuźni. Jedną z ważniejszych umiejętności dawnych kowali było określanie stopnia rozgrzania metalu na podstawie jego koloru – czerwony metal był rozgrzany mniej od żółtego, a ten z kolei mniej rozgrzany od białego. Okazuje się, że również inne obiekty – zwierzęta, stoły, podłogi, ściany, a nawet zimny lód – emitują promieniowanie. Nie jest to widoczne dla naszych oczu, ale dzięki pewnym urządzeniom możemy je zobaczyć. Na to właśnie pozwala termografia!
Termografia (termowizja) to proces, w którym można zobaczyć promieniowanie obiektów w podczerwieni, czyli świetle niewidocznym dla oka. Wyobraź sobie kota. Gdy spojrzysz na niego gołym okiem, wygląda normalnie. Jeśli spojrzysz na niego za pomocą urządzenia termowizyjnego, zamiast sierści zobaczysz kolory, które będą odpowiadały temperaturze wydzielanej przez kota.
Światło podczerwone w termowizji ma zazwyczaj zakres długości fali od 9 do 14 μm. μm oznacza mikrometry, czyli tysięczne części milimetra. Dla porównania zakres światła widzialnego przez ludzkie oko to od 0,4 do 0,8 μm. Czyli człowiek nie może zobaczyć promieniowania podczerwonego gołym okiem!
Termografię i termowizję wykorzystujemy w przemyśle do określania temperatury maszyn. Pozwala to ocenić stopień ich zużycia lub wykryć awarie. Termowizja przydaje się, także w budownictwie, gdzie umożliwia wykrycie tzw. mostków cieplnych, czyli miejsc, przez które z pomieszczeń ucieka ciepło. Może być też wykorzystywana w bardziej niecodziennych sytuacjach. Używa się jej w wojsku do wykrywania i śledzenia celów. Każdy pracujący silnik, czy rakieta ma temperaturę znacznie wyższą od temperatury otoczenia, dzięki czemu może być łatwo namierzona przez aparaturę (nawet w zupełnej ciemności).
