To dzięki kolorom świat nas zachwyca, ciekawi i raduje, bez nich nie byłby nawet czarno-biały. Tajemniczy świat kolorów jest pełen zagadek i nieoczywistych rozwiązań.

Jakiś czas temu bardzo popularne stało się zdjęcie postaci w sukience. Badacze poprosili 1400 osób o odpowiedź, jaki kolor sukienki widzą na zdjęciu. Okazało się, że część ankietowanych widziało sukienkę jako niebiesko-czarną, część jako biało-żółtą, część zaś jako niebiesko-brązową. Powstało wiele prac naukowych próbujących odpowiedzieć na pytanie o przyczynę tego paradoksu. Eksperymenty prowadzili m.in. Bevil Conway z Wellesley College, czy Rosa Lafer-Sousa z MIT. Ich wnioski prowadzą do zaskakującego wyjaśnienia – odpowiedzialne za to nieporozumienie jest lenistwo naszego mózgu. A ściślej biorąc – jego umiejętność do dopasowywania się: do zmieniającej się barwy światła dziennego, czy zmieniającego się natężenia. I tak – skoro widzimy, że jakiś przedmiot znajduje się w cieniu, sądzimy, że jest ciemniejszy. Poza tym nasz mózg dobrze wie, że światło w południe jest zbliżone do niebieskiego, a rano i wieczorem – do białego i żółtego. Żeby ocenić tę sytuację mózg potrzebuje innych kolorów w okolicy. W zależności od tego jak nasz mózg ocenia sytuację, taki kolor widzimy. A zdjęcie sukienki jest na tyle słabej jakości, że nie potrafimy określić, czy jest ono zrobione w słońcu, czy przy sztucznym świetle.

Postrzeganie kolorów zaczyna się w mózgu, a że każdy z nas jest inny, to i patrzymy na świat na swój własny, odmienny sposób. Różnimy się między sobą już w ramach jednego gatunku, no a w porównaniu z postrzeganiem rzeczywistości przez zwierzęta pozwala nam zrozumieć, jak kompletnie inaczej zbudowane są ich mózgi i narządy wzroku. Warto sięgnąć po zestaw Królestwo Kolorów, by tę całą niezwykłość zrozumieć – wyhodować chemiczną rafę koralową, stworzyć własną tęczę i zbudować kalejdoskop.

Cieszymy się kolorami, pięknem otaczającej nas rzeczywistości, ale też rozumiemy, o ile uboższy, jak niedoskonały jest świat osób, które tego piękna doświadczyć nie mogą. Część z nas nie rozpoznaje kolorów. Chorzy na daltonizm nie są zdolni do spostrzegania różnic między barwami, czasem między wszystkimi, czasem zaś tylko niektórymi. Jest to najczęściej wada wrodzona. Na szczęście rozwój medycyny pozwolił dotrzeć do przyczyn i natury daltonizmu, a to z kolei pozwoliło opracować metody korygowania zaburzeń w widzeniu kolorów. Opracowano specjalne okulary dla daltonistów. Soczewki tych okularów pokryto warstwą korygującą, dzięki czemu osoby chorujące na daltonizm mogą widzieć barwy w sposób zbliżony do osób zdrowych, a w części przypadków wręcz w sposób identyczny.

Internet pełen jest wzruszających filmików, pokazujących, jak ludzie z daltonizmem po raz pierwszy w życiu widzą świat takim, jaki jest naprawdę i jak wielkie to dla nich przeżycie. Dopiero wtedy zaczynamy rozumieć, że świat kolorów to dobro, bogactwo, które posiadamy, a z którego nawet nie zdajemy sobie sprawy. Piękno dostępne na co dzień, choćby dla jednych to piękno miało barwę niebiesko-czarną, dla innych zaś biało-żółtą.